" وَ الْأَرْضِ و َمَا طَحَاهَا "

قسم به زمین و کسى که آن را گسترانیده است.

دحو الارض روزی است که زمین از زیر کعبه کشیده و گسترانیده شد،

و روزی است که رحمت خدا در آن منتشر گردیده و از براى عبادت و

اجتماع بذکر خدا در این روز، اجر بسیار است.

روایت است که « امام رضا » علیه السلام فرموده اند: درشب بیست و پنجم

ماه ذى القعده حضرت ابراهیم (ع) و حضرت عیسى (ع) متولد شده اند.

در روز بیست و پنجم رسول خدا صلى الله علیه و آله، به قصد حجة الوداع

از مدینه با یکصد و چهار هزار یا یکصد و بیست و چهار هزار و حضرت فاطمه (ع)

و تمامى اهل بیت خود از راه شجره به مکه عزیمت نمودند.

روزی است که  زمین از کعبه پهن شده است پس هر که روزش را روزه بدارد،

چنان است که شصت ماه را روزه داشته باشد و به روایت دیگر است که فرمود در

این روز حضرت قائم(ع) قیام خواهد نمود.

روز دحو الارض یکی از آن چهار روز است که در تمام سال به فضیلت روزه

ممتاز است و در روایتی روزه اش مثل روزه هفتاد سال عبادت است و در روایت

دیگر کفاره  هفتاد سال است و هر کس این روز را روزه بگیرد و شبش را به عبادت

به سر آورد از برای او عبادت صد سال نوشته شود و از برای روزه دار این روز

هر چه میان آسمان و زمین است استغفار کند.