الهى !  دیده از دیدار جمال لذت می برد و دل از لقاى ذوالجمال.

الهى ! انسان را قسطاس مستقیم آفریده‏اى افسوس که ما در میزان طغیان کرده‏ایم.

الهى ! شکرت که نعمت صفت ایثارم بخشیدى.

الهى ! نعمت ارشادم عطا فرموده‏اى توفیق شکر آن را هم مرحمت‏ فرما.

الهى ! عروج به ملکوت بدون خروج از ناسوت چگونه میسر گردد " یا مَن بِیَده مَلَکوُتُ کُلِّ شى‏ء خُذ بِیَدى. "

الهى ! به سوى تو آمدم به حق خودت مرا به من بر مگردان.

الهى ! اگر بخواهم شرمسارم و اگر نخواهم گرفتار.

الهى ! ظاهر که اینقدر زیبا است ‏باطن چگونه است.

الهى ! آخرِ خودت را در حق ما اول بفرما ، که آخرین شفاعت را " اَرحَم الراحِمین " فرماید.

الهى ! دل بى حضور چشم بى نور است ،  نه این صورت ببیند و نه آن معنى.

الهى ! فرزانه ‏تر از دیوانه تو کیست.

الهى ! دولت فقرم را مزید گردان.

الهى ! شکرت که فهمیدم که نفهمیدم.

الهى ! گریه زبان کودک بى زبان است ، آنچه خواهد از گریه تحصیل مى‏کند . از کودکى راه کسب را به ما یاد داده‏اى ، قابل کاهل را از کامل مکمل چه حاصل.

الهى ! یک شوریده جهانى را می شوراند؛ این شوخ دیده را شوریده ‏تر کن.

الهی ! نبودم و خلعت وجودم بخشیده‏اى ، خفته بودم و نعمت ‏بیداریم عطا کرده‏اى ، تشنه بودم و آب حیاتم چشانده‏اى ، متفرق بودم و کسوت جمعم پوشانده‏اى ، توفیق دوام در صلاتم هم مرحمت ‏بفرما که " اَلـَّذینَ هُم علَى صَلوتِهِم دائموُن " کامروا هستند.

الهى ! مصلى کجا و مناجى کجا ؛ تالى فرقان کجا و اهل قرآن کجا ؛ خنک آنکه مصلى مناجى و تالى فرقان و اهل قرآن است.

الهى ! رعارف را با عرفان چه کار ، عاشق معشوق بیند نه این و آن.

الهى ! توانگران را به دیدن خانه خوانده‏اى و درویشانرا بدیدار خداوند خانه ؛ آنان سنگ و گل دارند ، و اینان جان و دل ، آنان سرگرم در صورت اند و اینان محو در معنى ؛ خوشا آن توانگرى که درویش است