"الهی ! غریبم و ذکر تو" غریب و من با ذکر تو " الف گرفته ام . زیرا غریب با غریب الف می گیرد "...

بر فراز کوه ایستاده ام . باران پیوسته و آهسته می بارد و با توده های غلیظ مه

در انبوه سبز درختانِ دور در هم می آمیزد .

آنجا که سبز و خاکستری در هم پیچیده اند . ابرها آرام آرام پائین می آیند ، پائین تر از کوه و

چون چتری بر سر درّه می نشینند .

هوس راه رفتن روی ابرها در سرم قوّت می گیرد .

این لحظه ، همان لحظه ی نابی است که مرا با جاودانگی پیوند می دهد .

" مه و باران " این تابلوی با شکوه خالق زیبای طبیعت ، چتر طاووس خیالم را می گشاید .

حالا من قاصدکی شده ام در سرزمینی غریب که با حرکات پیوسته ی باران به این سو و آن سو

به دنبال سرپناهی پا در جاده ی وهم انگیز تابلو می گذارم .

جاده ای که انتهایش معلوم نیست .

می خواهم بدانم آخر راه کجاست ؟ به پیش می روم . چقدر راه باریکه های فرعی زیادند !

اولی را رها می کنم ، امّا نه . حسّ کنجکاوی امانم نمی دهد .

تا پایم را در آن می گذارم ، قطرات سیاه باران به شکل کلماتی بر سرم می بارند ، خودخواهی

یا چیزی شبیه این . نه نمی خواهم ، این راه نه .

پریشان می دوم و خود را به میان جاده ی اصلی می کشانم .

می ترسم و هر چه پیش می روم متوحش تر می شوم .

انگار نفس هایم با مه یکی شده اند . آخر چقدر جاده ، چقدر راه ؟

این همه برای چیست ؟

اکنون دیگر باران نمی بارد بلکه این کلماتند که پژواک صدائی مهیب ، مرا به

هر یک از این راه باریکه ها می خوانند : بیا ، بیا اینجا جاده ی نفرت ،

جاده ی کینه ، جاده ی دوروئی – نمی دانم چرا این راه ، در نظرم از بقیه پهن تر می آید ؟

اصلا جای پاها در این جاده چقدر زیاد است !

و باز هم راه ، راه حرص ، راه غرور ، راه دروغ ، این طرف و آن طرف راه های فرعی ،

نه تمام شدنی نیستند . سرم گیج می رود . پاهایم کرخت شده . سردم است .

پس کی این جاده تمام می شود ؟

نمی دانم چقدر در " راه " دویده ام امّا همه اش آنی را می ماند . پس آخر دنیا کجاست ،

چرا کسی جوابم را نمی دهد ؟ !

مثل اینکه چیزی به چشمم می آید شبیه آدمهائی سفید پوش که به سرعت باد ،

وارد دهلیزی از نور" می شوند .

اینها به کجا می روند ؟ یعنی آخر دنیا اینجاست ؟ چرا خوب نمی بینم !.

مه و باران نمی گذارد . می خواهم بروم امّا گوئی پاهایم به زمین چسبیده اند .

خدای " من ! اینجا چقدر جاذبه زیاد است ؟ !

پس آنها چه کرده اند که چنین سبکبال می روند ؟

لحظه ای کسی"... را می بینم ، نورانی تر از هر چه ؛ هست .

برایم دستی تکان می دهد و مرا به سوی خویش می خواند .

حالا اشکهایم با باران یکی شده . زبانم بند آمده ، می خواهم چیزی بگویم که

قطره های سفید باران هر یک کلمه ای می شوند و بر سرم فرو می ریزند :

یا الله " ، یا رحمن ، یا رحیم ، یا هو " ، یا ودود " ، یا کریم ، یا حبیب ،

یا قهاّر ، یا عزیز ، یا ...

و من زیر باران کلمات ، خیسِ خیس می شوم ...

.

.

.

سر امید فرو آرم و روی عجز به درگاه نیاز

تا مگری ناز نگاه آن یگانه " ، شرمسارم کند

...

التماس دعا

یا علی "